Ηράκλειο

Το Ηράκλειο με 142.112 κατοίκους (απογραφή 2001) και συνολική επιφάνεια 120 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι η πέμπτη (μετά την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Πειραιά και την Πάτρα) μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό πόλη της Ελλάδας, η πρωτεύουσα και ο μεγαλύτερος λιμένας της Κρήτης. Κύριοι οικονομικοί τομείς της πόλης είναι ο τουρισμός, η γεωργία και το εμπόριο. Διαθέτει βιομηχανική περιοχή 4 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του κέντρου. Το Ηράκλειο διαθέτει επίσης ένα από τα μεγαλύτερα σε κίνηση αεροδρόμια της χώρας (αεροδρόμιο "Νίκος Καζαντζάκης") και ένα πολύ εμπορικό λιμάνι.

Η απαρχή της κατοίκησης της πόλης του Ηρακλείου βρίσκεται στους Μινωικούς χρόνους. Ο Στράβωνας αναφέρει ότι στη θέση της σημερινής πόλης, υπήρχε μικρό λιμάνι, επίνειο της Κνωσού μέχρι και την Ρωμαϊκή περίοδο της Κρήτης περί το 330 μ.Χ. Από το 330 έως και το 824 μ.Χ. διαρκεί η πρώτη περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και η πόλη συνεχίζει να αποτελεί ένα σημαντικό λιμάνι, που δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις και καταστροφές από τους πειρατές που λυμαίνονται τις ακτές της ανατολικής Μεσογείου και των νήσων του Αιγαίου. Το 824 η πόλη πέφτει στα χέρια των Αράβων, οι οποίοι την οχυρώνουν με νέα τείχη και ανοίγουν μια μεγάλη τάφρο για μεγαλύτερη ασφάλεια. Η πόλη εξ’ αιτίας της τάφρου που υπάρχει γύρω από τα τείχη ονομάζεται Rabdh el Khandaq (Χάνδακας) δηλαδή φρούριο της Τάφρου. Την περίοδο της Αραβοκρατίας από το 824-961 μ.Χ. η πόλη μετατράπηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα πειρατικά κέντρα της Μεσογείου.

irakleio_front

Το 961 μ.Χ. με την εκστρατεία του μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, απελευθερώνεται η Κρήτη και μετά από την πολιορκία η πόλη περνάει στα χέρια των Βυζαντινών. Κατά την πολιορκία η πόλη υφίσταται πολλές καταστροφές και τα παλαιά τείχη κατεδαφίστηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά.

Βυζαντινοί έποικοι εγκαθίστανται στην πόλη, τα τείχη ανακατασκευάζονται για την ασφάλεια των νέων εποίκων και παράλληλα αρχίζει ένα μεγάλο πρόγραμμα ανοικοδόμησης της πόλης με δημόσια κτήρια και αναδιοργάνωση του λιμανιού. Αυτή την περίοδο παίρνει η πόλη το όνομα Μεγάλο Κάστρο.

Το 1204 η πόλη καταλαμβάνεται προσωρινά από το Γενουάτη πειρατή Eric Pescatore και το 1210, περνάει στα χέρια των Βενετών μαζί με ολόκληρη την Κρήτη. Στην πόλη εγκαθίσταται ο Δούκας και γίνεται η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κρήτης. Με την κατάληψη της Κρήτης από τους Βενετούς η πόλη μετονομάζεται σε Candia και γίνεται το σημαντικότερο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εμπορικό και πνευματικό κέντρο του νησιού.

Η πόλη αποκτά αξιόλογα δημόσια κτήρια και υποδομές, λαμπρύνεται με εκκλησίες, κρήνες και μνημεία και ταυτόχρονα απολαμβάνει μια πνευματική ζωή με υψηλού επιπέδου δημιουργίες στους τομείς της ζωγραφικής, της ποίησης, του θεάτρου και της αρχιτεκτονικής.

Την εμφάνιση του Τούρκικου κινδύνου συνοδεύει η απόφαση της Βενετίας να οχυρώσει την πόλη και ένα από τα μεγαλύτερα οχυρωματικά έργα της Ανατολικής Μεσογείου υλοποιήθηκε από το 1462 έως και τα μέσα του 16ου αιώνα. Κατασκευάστηκε ένα τείχος συνολικού μήκους τριών (3) χιλιομέτρων με τέσσερις πύλες και επτά προμαχώνες το οποίο σώζεται στο σύνολό του μέχρι και σήμερα.

rethimno_front2

Το 1648 αρχίζει η πολιορκία της πόλης μετά την κατάληψη ολόκληρου του νησιού από τους Τούρκους. Είκοσι ένα (21) χρόνια κράτησε η πολιορκία η οποία όχι μόνο θεωρείται από τις πλέον μακροχρόνιες στην παγκόσμια ιστορία, αλλά επηρέασε αποφασιστικά τις βλέψεις των Οθωμανών για την κατάκτηση της Ευρώπης. Με την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους μετονομάζεται σε Kandiye και ανακόπτεται η κοινωνική και πνευματική της ανάπτυξη. Ξεκινά η Τουρκική κυριαρχία η οποία θα κρατήσει 250 χρόνια περίπου και στην διάρκειά της η πόλη θα γνωρίσει καταστροφές και σφαγές, με αποκορύφωμα τη σφαγή του 1897 οπότε σφαγιάστηκαν 500 Χριστιανοί ανάμεσα στους οποίου και 17 Άγγλοι στρατιώτες. Το γεγονός αυτό στάθηκε καθοριστικό, γιατί την επόμενη χρονιά με την βοήθεια του αγγλικού στρατού η Κρήτη απελευθερώνεται από τους Τούρκους και γίνεται αυτόνομη πολιτεία έως και το 1913 οπότε ενώνεται με την Ελλάδα.

Από τότε το Ηράκλειο αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο για την Κρήτη. Μετατρέπεται σε μια σύγχρονη βιομηχανική και κυρίως εμπορική πόλη που δυστυχώς υπέστη μεγάλες καταστροφές από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης το 1941.

Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς η πόλη δέχεται ένα μεγάλο κύμα εσωτερικών μεταναστών οι οποίοι έρχονται να καλύψουν τις ανάγκες μια συνεχώς αναπτυσσόμενης οικονομίας.

Η έντονη αυτή ανάπτυξη σε συνδυασμό με την έλλειψη στρατηγικών σχεδιασμών έχει σαν αποτέλεσμα της δημιουργία μιας σχετικά άναρ4χης αρχιτεκτονικά πόλης, στην οποία όμως είναι διάχυτες οι μνήμες του παρελθόντος συντροφιά με ένα σύγχρονο τρόπο ζωής όπου συνυπάρχει η κοσμοπολίτικη αίσθηση με την κρυφή γοητεία των παραδοσιακών εκφράσεων της ζωής.

ΜΥΘΙΚΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Μέσα στους μινωικούς μύθους ανιχνεύουμε την απαρχή του Ελληνικού Πάνθεου και ταυτόχρονα διακρίνουμε τη σύνδεση του Μινωικού πολιτισμού με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ρέα, η μητέρα του μέγιστου των θεών, του Δία, ανέθεσε στους Ιδαίους Δακτύλους τη φύλαξη του γιου της. Ένας από αυτούς ο Ιδαίος Ηρακλής φεύγει για την Ολυμπία και διοργανώνει μαζί με τα αδέλφια του αγώνες δρόμου. Αργότερα ο Κλύμενος, απόγονος του Ιδαίου Ηρακλή, ίδρυσε τους ολυμπιακούς αγώνες και έχτισε προς τιμή των προγόνων του βωμό, στο χώρο που σήμερα βρίσκεται η αρχαία Ολυμπία. Ο ίδιος ο Ιδαίος Ηρακλής χάρισε το όνομά του στο σημερινό Ηράκλειο.

Ποτέ στην Μινωική Κρήτη δεν έπαψε να καλλιεργείται ο αθλητισμός. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα ίχνη των τοιχογραφιών της Κνωσού διαφαίνεται η ενασχόληση των Μινωιτών με αθλήματα όπως η γυμναστική, η τοξοβολία, η αρματοδρομίες, η πυγμαχία και η πάλη, η κολύμβηση και άλλα.

Η σημαντικότερη όμως αθλητική εορτή των Μινωιτών φαίνεται να είναι τα «ταυροκαθάψια» κατά τη διάρκεια των οποίων εκτελούνταν αθλητικές εκδηλώσεις και γυμναστικές ασκήσεις που συμμετείχε, εκτός των αθλητών και ο ιερός ταύρος των Μινωιτών.

Το γεγονός ότι το Ηράκλειο επιλέχθηκε να φιλοξενήσει ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αποτελεί φόρο τιμής στη μακρόχρονη ιστορία τους και στη συμβολή του στην ανάπτυξη της έννοιας του αθλητισμού.

ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ
Πολλοί από τους πιο γοητευτικούς ελληνικούς μύθους έχουν τις απαρχές τους στην Κρήτη. Ο παλιότερος απ’ αυτούς αναφέρεται στην ασυνήθιστη γέννηση του Μεγάλου Πατέρα θεοί Δία.

Σύμφωνα μ’ αυτός, ο Κρόνος, γιος του Ουρανού και της Γαίας, παντρεύεται την αδερφή του Ρέα, η οποία φέρνει στον κόσμο πολλά παιδιά. Επειδή όμως ο Ουρανός του έχει πει ότι θα εκθρονιστεί από κάποιο παιδί του, καταπίνει όλα τα νεογέννητα παιδιά του στην προσπάθειά του ν’ αποτρέψει το πεπρωμένο.

Η Ρέα λοιπόν που δεν ανεχόταν περισσότερο να βλέπει ν’ αφανίζονται τα παιδιά της, όταν κατάλαβε ότι έφτασε η ώρα της γέννας, ήρθε στην Κρήτη όπου γέννησε το Δία σ’ ένα σπήλαιο στα βουνά (στο Δικταίο Άντρο στα Λασιθιώτικα βουνά – ή κατά άλλους στο Ιδαίο Άντρο στον Ψηλορείτη). Στη συνέχεια παρουσίασε στον Κρόνο μια φασκιωμένη πέτρα, λέγοντάς του ότι αυτό ήταν το τελευταίο τους παιδί κι εκείνος την κατάπιε.

Όταν ο Δίας μεγάλωσε, ερωτεύτηκε την Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινίκης. Ο νεαρός θεός, τρελός από έρωτα, θέλησε να την κατακτήσει με πονηριά. Μεταμορφώθηκε σ’ ένα ωραίο λευκό ταύρο και ξάπλωσε μπροστά της στην ακτή όπου εκείνη έπαιζε. Η κοπέλα κάθισε στη ράχη του κι αμέσως αυτό βυθίστηκε στη θάλασσα και κολυμπώντας έφτασε στην Κρήτη. Σύμφωνα με μια παράδοση γεύτηκαν τον έρωτα στη σκιά ενός πλατάνου στη Γάρτυνα. Απ’ αυτή την ένωση λέγεται ότι γεννήθηκαν τρεις γιοί: ο Μίνωας, ο Ροδάμαθυς κι ο Σαρπηδόνας.

Τους υιοθέτησε και τους ανέθρεψε ο Αστέριος, ο βασιλιάς της Κρήτης, που παντρεύτηκε τη μητέρα τους. Μετά το θάνατό του, ο Μίνωας θέλησε να τον διαδεχτεί στο θρόνο. Επειδή συνάντησε την αντίδραση των Κρητικών, ζήτησε από τον θεό Ποσειδώνα να τον βοηθήσει στέλνοντας ένα σημάδι για να πείσει τους ντόπιους ότι είχε την εύνοιά του. Εκείνος έστειλε ένα όμορφο λευκό ταύρο που βγήκε από τα βάθη της θάλασσας. Ο Ποσειδώνας περίμενε ότι ο Μίνωας θα θυσίαζε τον ταύρο μόλις ανέβαινε στον θρόνο αναγνωρίζοντας τη βοήθειά του. Εκείνος όμως μαγεμένος από την ομορφιά του ζώου δεν θέλησε να το αποχωριστεί και το κράτησε στην Κνωσό.

Αυτό εξόργισε τον Ποσειδώνα που θέλοντας να πάρει εκδίκηση, έκανε την Πασιφάη, τη γυναίκα του Μίνωα, να ερωτευτεί παράφορα τον ταύρο. Δυστυχώς ο ταύρος δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα της βασίλισσας που στην απελπισία της κατέφυγε στον Δαίδαλο ο οποίος έφτιαξε μια ξύλινη αγελάδα, κούφια από μέσα, όπου συμβούλεψε την Πασιφάη να κρυφτεί περιμένοντας τον ταύρο. Σε εννιά μήνες γεννήθηκε ένα τερατώδες πλάσμα με ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ταύρου. Ο γνωστός Μινώταυρος.

Στο Μινώταυρο αναφέρεται ο πιο γνωστός ίσως από τους μύθους που συνδέονται με την αρχαία Κρήτη. Η ιστορία ξεκίνησε όταν ένας από τους γιους του Μίνωα, ο Ανδρόγεω, πήγε στην Αθήνα για να συμμετάσχει σε αθλητικούς αγώνες. Ως εξαίρετος αθλητής που ήταν, αναδείχτηκε πρώτος σ’ όλα τα αγωνίσματα, γεγονός που προκάλεσε το φθόνο του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα. Διέταξε του ανθρώπους του να στήσουν ενέδρα στον Ανδρόγεω στο δρόμο προς τα Μέγαρα, όπου και τον σκότωσαν.

Μόλις ο Μίνωας πληροφορήθηκε το θάνατο του γιου του, επιτέθηκε στην Αθήνα και επέβαλε τους όρους του που ήταν ιδιαίτερα σκληροί: Κάθε χρόνο εφτά νέοι κι εφτά νέες από την Αθήνα επιλέγοντας και στέλνονταν στην Κρήτη. Ρίχνονταν στον Λαβύρινθο, ένα τεράστιο κτίριο με ελικοειδείς διαδρόμους που είχε κτιστεί από τον Δαίδαλο. Ήταν τόσο δαιδαλώδες και σκοτεινό, που κανείς α’ όσους κλείνοντας στο εσωτερικό του δε μπορούσε να ελπίζει ότι θα βρει την έξοδο. Και το χειρότερο; Στο κέντρο καραδοκούσε ο Μινώταυρος.

Ο φόρος υποτέλειας πληρωνόταν κάθε χρόνο ως τη στιγμή που ο Θησέας, γιος του Αιγέα, προσφέρθηκε να πάρει τη θέση κάποιου από τους εφτά νέους, πιστεύοντας ότι θα έβρισκε τον τρόπο ν’ απαλλάξει τους Αθηναίους από τον ταπεινωτικό φόρο.

Από την πρώτη μέρα που οι δεκατέσσερις νέοι έφτασαν στο νησί, ο Θησέας συνάντησε την Αριάδνη, κόρη του Μίνωα, που την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Αλλά και η πριγκίπισσα γοητευμένη από το Θησέα, θέλησε να τον βοηθήσει και κατέφυγε στο Δαίδαλο, ο οποίος βρήκε και πάλι τη λύση προτείνοντας ένα τρόπο να δραπετεύσουν οι Αθηναίοι. Το σχέδιο ήταν απλό: Ο Θησέας περνώντας από την είσοδο του λαβυρίνθου θα είχε μαζί του ένα κουβάρι και θα έδενα την άκρη του νήματος στην πόρτα. Θα το ξετύλιγε διασχίζοντας τους δαιδαλώδεις διαδρόμους σημαδεύοντας το δρόμο που ακολουθούσαν. Ο Θησέας ακολούθησε τις οδηγίες μέχρι που συνάντησε τον Μινώταυρο και τον σκότωσε. Τυλίγοντας ξανά το κουβάρι, βρήκε εύκολα το δρόμο προς την έξοδο μαζί με τους συντρόφους του. Φεύγοντας ο Θησέας από το νησί πήρε μαζί του και την Αριάδνη.

Όταν ο Μίνωας ανακάλυψε το ρόλο του Δαίδαλου στη δραπέτευση των Αθηναίων, έδωσε εντολή να τον ρίξουν στο λαβύρινθο μαζί με το γιο του Ίκαρο. Πατέρας και γιος ήταν καταδικασμένοι να πεθάνουν θαμμένοι ζωντανοί. Η μόνη σωτηρία τους θα ήταν να εγκαταλείψουν το νησί, πράγμα δύσκολο, γιατί ακόμη κι αν κατάφερναν να βγουν από το λαβύρινθο, η θάλασσα ελεγχόταν από το στόλο του βασιλιά.

Το δαιμόνιο μυαλό του Δαίδαλου όμως βρήκε κι αυτή τη φορά την άκρη. Ο Μίνωας μπορεί να ήταν βασιλιάς της στεριάς και της θάλασσας, αλλά δε μπορούσε να ελέγξει τον αέρα. Έφτιαξε φτερά από πούπουλα πουλιών για τον ίδιο και το γιο του και τα στερέωσε στους ώμους τους με κερί και πέταξαν με προορισμό τη Σικελία, όπου θα ήταν ασφαλείς.

Στην αρχή ο Ίκαρος θυμόταν τις οδηγίες του πατέρα του και κρατιόταν σ’ ένα ασφαλές ύψος. Δεν άργησε όμως ο νέος να μπει στον πειρασμό να πετάει όλο και πιο ψηλά. Ο Δαίδαλος που πετούσε μπροστά δεν πρόσεξε τον απερίσκεπτο τρόπο πτήσης του γιου του. Το κερί που κρατούσε ενωμένα τα φτερά του Ίκαρου άρχισε να λιώνει και το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί. Ο άτυχος νέος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.

Συντριμμένος ο Δαίδαλος συνέχισε την πτήση του πάνω από τη θάλασσα που από τότε ονομάστηκε Ικάριο Πέλαγος, έφτασε στη Σικελία όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του.

ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Ο Δαίδαλος ήταν ο δημιουργός της πτητικής μηχανής για την κατασκευή της οποίας χρησιμοποιήθηκαν φτερά πουλιών που συγκολλήθηκαν με κερί και προσαρμόστηκαν στις πλάτες του ίδιου και του γιου του.

Από την παραλλαγή του ίδιου μύθου που αναφέρει ότι πατέρας και γιος δραπέτευσαν με ιστιοφόρο, προκύπτει ότι γνώριζαν τα ιστία και τα κατάρτια και τα χρησιμοποιούσαν στη ναυσιπλοΐα. Ήταν πιο γρήγορα από τα κωπήλατα που είχαν μέχρι τότε, αφού σύμφωνα με το μύθο πάντα, ο στόλος του Μίνωα δεν τα πρόλαβε παρόλο που τα καταδίωξε.

Η εφεύρεση του κοχλία αποδίδεται στο Δαίδαλο και μας θυμίζει το σχήμα του λαβυρίνθου.

Η εφεύρεση του πριονιού – ενός τόσο κοινού εργαλείου για μας σήμερα – εκείνη την εποχή άγγιζε το θαύμα. Με τα μεγάλα χάλκινα πριόνια έκοβαν και τους πιο μεγάλους κορμούς δέντρων. Έτσι η εφεύρεσή του συνέβαλε στην κατασκευή των κτισμάτων και των πλοίων της εποχής.

Μια συγκλονιστική αποκάλυψη της έρευνας των τελευταίων χρόνων είναι ότι γνώριζαν την τεχνολογία των μεγεθυντικών φακών τουλάχιστον από το 1500 π.Χ. και την εφάρμοζαν στην τέχνη. Έτσι εξηγούνται τα λεπτοδουλεμένα σχέδια που είναι φιλοτεχνημένα στις σφραγίδες των χρόνων της μινωικής ακμής.

vypočítá než si ji koupilo, a to nejen proto, že je ​​písemných na obalu viagra 25mg ​​nezapomeňte vzít v podobě, v níž se ​​nachází. Nic s tabletem ne.

Print Email